طراحی مدل خط‎مشی‎گذاری به‎منظور بهبود محیط کسب‎وکار جمهوری اسلامی ایران با استفاده از نظریۀ داده‎بنیاد

مدل‎های متنوعی برای خط‎مشی‎گذاری در دوره‎های زمانی مختلف مطرح شده‎اند که در عالم واقعیت هریک جلوه‎ای دارند و در سیاست‎گذاری نشانی از آنها دیده می‎شود. مقالۀ پیش رو تلاش می‎کند که با در نظر گرفتن پیچیدگی‎های محیط کسب‎وکار و مجموعه بازیگران بی‎شمار و متنوع این حوزه، مدلی از خط‎مشی‎گذاری برای رونق و بهبود محیط کسب‎وکار جمهوری اسلامی ایران ارائه دهد. داده‎های گردآوری‎شده کیفی و با رویکرد نظریۀ داده‎بنیاد است. جامعۀ آماری پژوهش، خبرگان محیط کسب‎وکار هستند که از طریق نمونه‎گیری نظری با دوازده نفر از آنان مصاحبه‎های عمیق انجام شده است. در این روش، محقق با رویکردی استقرایی و با کمک داده‎های گردآوری شده، به تدوین نظریه‎ای قابل اتکا در زمینۀ خط‎مشی‎گذاری اقدام می‎کند. برای این امر، پس از کدگذاری باز، مفاهیم و مقوله‎ها استخراج شدند و در مرحلۀ کدگذاری محوری این مقوله‎ها در قالب پدیده‎محوری، شرایط علّی، شرایط زمینه‎ای، شرایط مداخله‎گر و کنش‎ها و واکنش‎ها نمایش داده شدند که بر این اساس، نهاد بهبود محیط کسب‎وکار، به‎منزلۀ پدیدۀ اصلی و محوری مدل سیاست‎گذاری و کنش‎هایی همچون طرح‎ریزی برای بهبود محیط کسب‎وکار، فعل و انفعال دولت و بخش خصوصی و دستورگذاری واقع‎گرا مطرح شدند. درنهایت، سیر داستان ترسیم و نظریه بیان شده است.